ความเข้าใจเกี่ยวกับภาวะความจำเสื่อมได้รับแรงผลักดันอย่างมากจากกรณีศึกษาของผู้ป่วย เช่น HM 4 – 6และแน่นอนว่าวิธีการนี้ยังคงเป็นข้อมูลหากว่ามีการนำวิธีการทางระเบียบวิธีที่มีประสิทธิภาพมา ใช้7 การศึกษาแบบกลุ่มยังเป็นข้อมูลในการขยายขอบเขตนอกเหนือจากตัวบุคคล โดยนำเสนอพลังทางสถิติที่มากขึ้น และช่วยให้สามารถระบุรูปแบบที่สอดคล้องกันได้ ความจำเสื่อม แม้ว่าจะต้องระมัดระวังเมื่อทรุดตัวลงในกลุ่มผู้ป่วยที่อาจมีโปรไฟล์ความเสียหายและความสามารถที่แตกต่างกัน และการรวมวิธีการทางพฤติกรรมและการถ่ายภาพเข้าด้วยกันจะมีประโยชน์ ในเรื่องนี้ 8 . ตามที่คลาร์กและแมกไกวร์กล่าวไว้ 9แม้ว่าแบบจำลองการขาดดุลของรอยโรคจะมีความโดดเด่นและการศึกษามักจะมุ่งเน้นไปที่วิธีที่บุคคลที่มีความจำเสื่อมมีความบกพร่อง แต่สามารถได้ภาพที่ครอบคลุมโดยการเปรียบเทียบสิ่งนี้กับรูปแบบการรักษาเท่านั้น