หลักฐานชี้ให้เห็นถึงประสิทธิภาพของการควบคุมแบบทุติยภูมิในการปรับตัวต่อความเจ็บป่วยเรื้อรังในเด็กและวัยรุ่น การเผชิญปัญหาแบบไม่มีส่วนร่วมนั้นสัมพันธ์กับการปรับตัวที่แย่ลง วัยเด็ก และผลลัพธ์ของการเผชิญปัญหาแบบควบคุมหลักนั้นผสมปนเปกัน