การเปลี่ยนแปลงที่ก่อให้เกิดโรคในช่วงเวลาและความแรงของสัญญาณแกมมา ซึ่งอาจเกิดจากการติดเชื้อ การบาดเจ็บ หรือยา จากหลอดรับกลิ่นไปยังบริเวณสมองส่วนอื่นๆ ของระบบลิมบิก เช่น เยื่อหุ้มสมองปิริฟอร์มและฮิบโปแคมปัส อาจทำให้อารมณ์เปลี่ยนแปลงได้ อย่างไรก็ตาม ทีมวิจัยไม่แน่ใจว่าเพราะเหตุใด ในทฤษฎีหนึ่ง ความหดหู่ใจไม่ได้เกิดขึ้นภายในกระเปาะรับกลิ่น แต่เกิดจากการเปลี่ยนแปลงของรูปแบบแกมมาที่ส่งออกไปยังเป้าหมายของสมองส่วนอื่นๆ การนำหลอดไฟออกแสดงถึงแบบจำลองสัตว์ที่เก่ากว่าสำหรับการศึกษา โรคซึมเศร้า แต่กระบวนการดังกล่าวทำให้โครงสร้างเสียหาย ซึ่งอาจทำให้นักวิจัยมองเห็นกลไกของโรคไม่ชัดเจน ดังนั้น ทีมวิจัยในปัจจุบันจึงออกแบบวิธีการย้อนกลับเพื่อป้องกันความเสียหาย โดยเริ่มจาก DNA สายเดี่ยวที่ได้รับการออกแบบทางวิศวกรรมซึ่งห่อหุ้มด้วยไวรัสที่ไม่เป็นอันตราย ซึ่งเมื่อฉีดเข้าไปในเซลล์ประสาทในหลอดรับกลิ่นของสัตว์ฟันแทะ ทำให้เซลล์สร้างตัวรับโปรตีนบางชนิดบนตัวรับกลิ่น พื้นผิว