ศ.มิโยชิและทีมงานใช้โอกาสนี้เปลี่ยนเรื่องเล่านี้ในช่วงที่เกิดพายุแม่เหล็กโลกระดับปานกลางเหนือคาบสมุทรสแกนดิเนเวียในปี 2560 พวกเขาเล็งการสังเกตไปที่ "แสงออโรร่าที่เต้นเป็นจังหวะ" (PsA) ซึ่งเป็น แสงเหนือ จางๆ ชนิดหนึ่ง ข้อสังเกตของพวกเขาเป็นไปได้ผ่านการทดลองประสานงานกับเรดาร์ European Incoherent Scatter (EISCAT) (ที่ระดับความสูงระหว่าง 60 ถึง 120 กม. ที่ PsA เกิดขึ้น) ยานอวกาศ Arase ของญี่ปุ่น และเครือข่ายกล้องบนท้องฟ้าทั้งหมด ข้อมูล Arase แสดงให้เห็นว่าอิเล็กตรอนที่ถูกกักอยู่ในชั้นแม่เหล็กโลกมีช่วงพลังงานที่กว้าง นอกจากนี้ยังบ่งชี้ถึงการมีอยู่ของคลื่นคอรัส ซึ่งเป็นคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าพลาสมาชนิดหนึ่งในบริเวณนั้น จากนั้นการจำลองด้วยคอมพิวเตอร์แสดงให้เห็นว่า Arase ได้สังเกตคลื่นพลาสมาที่ทำให้เกิดการตกตะกอนของอิเล็กตรอนเหล่านี้ในช่วงพลังงานที่กว้าง ซึ่งสอดคล้องกับการสังเกตของ EISCAT ในเทอร์โมสเฟียร์ของโลก การวิเคราะห์ข้อมูล EISCAT แสดงให้เห็นว่าอิเล็กตรอนในช่วงพลังงานกว้าง ตั้งแต่ไม่กี่ keV (กิโลอิเล็กตรอนโวลต์) ไปจนถึง MeV (เมกะอิเล็กตรอนโวลต์) จะตกตะกอนทำให้เกิด PsA อิเลคตรอนเหล่านี้มีพลังงานมากพอที่จะทะลุชั้นบรรยากาศของเราลงไปได้ต่ำกว่า 100 กม. จนถึงระดับความสูงประมาณ 60 กม. ซึ่งมีโอโซนในชั้นบรรยากาศอยู่ ในความเป็นจริง การจำลองด้วยคอมพิวเตอร์โดยใช้ข้อมูล EISCAT แสดงให้เห็นว่าอิเล็กตรอนเหล่านี้ทำให้โอโซนในพื้นที่ในชั้นมีโซสเฟียร์ลดลงทันที (มากกว่า 10%) เมื่อชนเข้ากับมัน