นักวิจัยด้านการประมงแห่งมหาวิทยาลัยโรดไอส์แลนด์พบว่าการเพาะเลี้ยงหอยนางรมสามารถจำกัดการแพร่กระจายของโรคในกลุ่มประชากรหอยนางรมตามธรรมชาติได้ การค้นพบนี้ตรงกันข้ามกับความเชื่อที่มีมาช้านานว่าโรคต่างๆ มักจะแพร่กระจายจากประชากรในฟาร์มไปสู่ประชากรในป่า "การเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำส่งผลดีต่อประชากรหอยนางรมในป่า "วิธีคิดที่มีอยู่คือโรคแพร่กระจายจากการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำ แต่ในความเป็นจริงการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำอาจจำกัดโรคในประชากรป่าใกล้เคียง" การทำงานร่วมกับเพื่อนร่วมงานที่มหาวิทยาลัยแมรีแลนด์ บัลติมอร์เคาน์ตี้ มหาวิทยาลัยรัทเกอร์ส กระทรวงเกษตรของสหรัฐอเมริกา และสถาบันวิทยาศาสตร์ทางทะเลเวอร์จิเนีย เบน-โฮรินรวมข้อมูลจากการศึกษาก่อนหน้านี้เข้ากับแบบจำลองทางคณิตศาสตร์เพื่อตรวจสอบปฏิสัมพันธ์ระหว่าง หอยนางรม ที่เลี้ยงในฟาร์ม หอยนางรมป่า และโรคหอยนางรมทั่วไป โรคต่างๆ เป็นปัจจัยจำกัดหลักในประชากรหอยนางรมป่า มีประชากรหอยนางรมป่าไม่กี่ตัวในนิวอิงแลนด์เนื่องจากโรค Dermo และโรคอื่นๆ และในอ่าว Chesapeake และอ่าว Delaware หอยนางรมป่าได้รับการจัดการด้วยความเข้าใจว่าส่วนใหญ่จะตายจากโรค Dermo เกิดจากปรสิตเซลล์เดียวที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติในสิ่งแวดล้อมและเพิ่มจำนวนในเนื้อเยื่อของหอยนางรมเจ้าบ้าน ซึ่งแพร่ปรสิตไปยังหอยนางรมตัวอื่นๆ เมื่อพวกมันตายและเนื้อเยื่อที่ติดเชื้อปรสิตของพวกมันจะสลายตัวในคอลัมน์น้ำ แต่ต้องใช้เวลาสองถึงสามปีกว่าปรสิตจะฆ่าหอยนางรม ตราบใดที่หอยนางรมถูกเลี้ยงไว้ในฟาร์มนานพอที่จะกรองปรสิตที่ก่อให้เกิดโรคออกจากน้ำได้ แต่ไม่นานนักที่ปรสิตจะพัฒนาและขยายพันธุ์และแพร่กระจายไปยังหอยนางรมป่าในบริเวณใกล้เคียง การเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำสามารถลดโรคในประชากรป่าได้