วงแหวนก็คือวงกลม และชาวอียิปต์โบราณถือว่าวงกลมเป็นสัญลักษณ์ของความเป็นนิรันดร์ เนื่องจากวงกลมไม่มีจุดเริ่มต้นหรือจุดสิ้นสุด จึงเป็นสัญลักษณ์ของความรักนิรันดร์และความผูกพันที่ไม่มีวันสิ้นสุดของการแต่งงาน ตามเนื้อผ้า แหวนแต่งงานจะสวมที่นิ้วที่สี่หรือที่เรียกว่านิ้วนางของมือซ้าย นี่เป็นเพราะชาวอียิปต์โบราณเชื่อว่ามีเส้นเลือดบนนิ้วนี้ที่เชื่อมต่อโดยตรงกับหัวใจ อารยธรรมอื่น ๆ ยอมรับประเพณีนี้และดำเนินการต่อ ชาวกรีกและต่อมาชาวโรมันก็กระตือรือร้นเกี่ยวกับกฎของนิ้วที่สี่เช่นกัน ชาวโรมันเริ่มเรียกมันว่า vena amoris (เส้นเลือดแห่งความรัก) แหวนแต่งงานของพวกเขามักจะทำจากงาช้าง กระดูก หรือเหล็ก พวกเขาเชื่อว่าความทนทานเป็นตัวแทนของความคงทนได้ดีกว่า แหวนแต่งงาน และเรียกว่า วงแหวนแอนนูลัส โพรนูบัส (แหวนเจ้าสาว) ชาวโรมันยังเป็นคนแรกที่มีการสลักแหวนของพวกเขา ยกตัวอย่างเช่น แหวนขนนก ที่แสดงการแกะสลักมือสองข้างที่ประสานกัน กลายเป็นที่นิยมอย่างมาก กฎหมายโรมันในยุคแรกยอมรับการแต่งงานสามประเภท ซึ่งเรียกว่า confarreatio, usus และ coemptio ในการแต่งงานแบบ confarreatio - การแต่งงานในชนชั้นสูง - มีการแลกเปลี่ยนแหวนเงินและทอง แต่พวกเขายังคงเป็นสัญลักษณ์ของความเป็นเจ้าของและการครอบครอง ผู้ชายชาวโรมัน อ้างสิทธิ์ ภรรยาด้วยการมอบแหวนให้และไม่ยอมสวมให้ตัวเอง